۱۰ فیلم برتر درباره موسیقی {قسمت دوم}

گروه فرهنگ و هنر: فیلم حماسه کولی (Bohemian Rhapsody) برایان سینگر معادلات ساخت فیلم‌هایی درباره‌ی شمایل موسیقی را تغییر داد. این فیلم گیشه را با موفقیت آغاز کرد. فیلمی که بیشتر از مخاطبان سینما، علاقمندان موسیقی پیگیرش بودند. فردی مرکوری از بزرگترین خوانندگان راک و از موسسان گروه بریتانیایی کویین به خاطر صدای شگفت‌انگیزش همیشه مورد تحسین منتقدان موسیقی بوده است. این باعث شده که فیلم «حماسه کولی» یکی از آن آثاری باشد که همه منتظر دیدنش هستند.

 

به گزارش بولتن نیوز به نقل از دیجیکالا مگ، در سال‌های اخیر کم نبوده‌اند درام‌هایی که به زندگی پرفراز و نشیب موزیسین‌ها می‌پرداختند. از مستندهای مطرحی مثل «ایمی» (داستان زندگی ایمی واینهاوس) که بگذریم، فیلم‌های داستانی درباره موزیسین‌ها هم طرفدارهای زیادی دارند. این مطلب فهرستی از بهترین فیلم‌های سینمایی درباره موسیقی است؛ ده فیلم پرطرفدار و مطرح درباره زندگی چند خواننده و موسیقی دان بزرگ.

 

کارگردان: اف.گَری گری
بازیگران: اوشیا جکسون جونیور، جیسون میچل، کوری هاوکینز
امتیاز متاکریتیک: ۷۲ از ۱۰۰

سال ۲۰۱۵ یک فیلم مستقل جمع و جور توانست راه خودش را میان خوره‌های سینما باز کند. N.W.A اسم یک گروه رپ و هیپ‌هاپ آمریکایی بود که فیلم داستان آنها را روایت می‌کرد. ایزی، آیس کیوب و دکتر دری (اسامی مستعار اعضای گروه) در همه مراحل تولید آلبوم‌ها با هم مشارکت داشتند و «مستقیم خارج از کامپتون» هم اسم یکی از قطعات‌شان بود. گری کارگردان جوان سیاهپوست فیلم‌های کوتاه ویدیویی به علاوه ویدیوکلیپ می‌ساخت و از همین جا هم با گروه N.W.A آشنا شد. این گروه از خیابان‌های پایین شهر کامپتون لس‌آنجلس می‌آمدند. آنها اواسط دهه ۸۰ به مردم و در فرهنگ هیپ‌هاپ انقلابی به پا کردند. ترانه‌های این گروه البته بحث‌برانگیز شد. جریان‌های فمینیستی معتقد بودند که برخی ترانه‌های آنها توهین به زنان است. گروه‌های محافظه‌کار هم به شدت با آنها مخالفت می‌کردند. منتقد ورایتی درباره فیلم نوشت:‌ «این فیلمی بی‌زمان است که نشان می‌دهد چطور هنرمندان و نویسندگان جهان اطراف‌شان را با بیان احساسات شخصی‌شان از خشم گرفته تا حتی بدزبانی تغییر می‌دهند.»

۷. کنترل (Control)

کارگردان: آنتون کوربین

بازیگران: سم رایلی، سامانتا مورتون، کریگ پارکینسون
امتیاز متاکریتیک: ۷۸ از ۱۰۰

ایان کرتیس موزیسین و ترانه‌سرا و خواننده انگلیسی بود که سال ۱۹۸۵ درگذشت. او بنیانگذار یک گروه پست پانک و گوتیک راک بود. سال ۲۰۰۷ آنتون کوربین تصمیم گرفت پرتره‌ای از این هنرمند را روی پرده سینما به تصویر بکشد. کرتیس از آن کارکترهای مبهم تاریخ موسیقی است. زندگی شخصی، حرفه‌ای و مشکلات عاطفی‌اش باعث شدند که در ۲۳ سالگی دست به خودکشی بزند. منتقد نیویورک تایمز درباره فیلم گفته بود: «لازم نیست درباره گروه موسیقی کرتیس چیزی بدانید تا اندوه مبهمی را که فیلم در دل خودش دارد، لمس کنید. کوربین با نگاهی شاعرانه توانسته با تصاویر سیاه و سفید مبهوت‌کننده به روح زندگی ایان کرتیس دست پیدا کند.»

۸. پیانیست (The Pianist)

کارگردان: رومن پولانسکی
بازیگران: ادرین برودی، فرانک فینلی
امتیاز متاکریتیک: ۸۵ از ۱۰۰

با بقیه فیلم‌های معرفی شده کمی متفاوت است چون هرچند روایتی از زندگی یک موزیسین است اما بیشتر ادای دین پولانسکی به خانواده‌اش است که در زمان جنگ جهانی دوم ناچار به فرار شدند و برخی از آنها هم به اردوگاه‌های آشویتس رفتند. سال ۲۰۰۲ رومن پولانسکی که به دلیل محکومیت قضایی در آمریکا می‌تواند به این کشور برود برای فیلم «پیانیست» برنده اسکار بهترین کارگردانی شد. جایزه‌اش را ادرین برودی گرفت که خودش اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را برای بازی در نقش ولادیسلاو اشپیلمن، پیانیست مشهور به خانه برد. اشپیلمن پیانیست مشهور لهستانی زمانی که آلمان‌ها لهستان را اشغال می‌کنند نمی‌تواند از کشور فرار کند و برای مدتی طولانی به صورت مخفی در خانه‌ها زندگی می‌کند تا زمانی که متفقین از راه می‌رسند. فیلم پولانسکی تاثیرگذار است و علاوه بر اشاره به جنگ جهانی دوم از شکوه موسیقی می‌گوید و اینکه چطور با موسیقی آدم‌ها می‌توانند به هم پیوند بخورند. منتقد بوستون گلوب به زیبایی در مطلبش اشاره کرده که: «فیلم «پیانیست» سه قطب دارد: پولانسکی، اشپیلمن و فردریک شوپن و از بین این سه نفر صدای شوپن از همه بلندتر است.»

۹. من آنجا نیستم (I’m Not There)

کارگردان: تاد هینز
بازیگران: کریستین بیل، کیت بلانشت، هیث لجر
امتیاز متاکریتیک: ۷۳ از ۱۰۰

این درام موزیکال محصول سال ۲۰۰۷ به شیوه متفاوتی ساخته شده است. تاد هینز در حقیقت در یک روایت غیرکلاسیک در زندگی باب دیلن تاملاتی داشته است. باب دیلن، شاعر و خواننده و آهنگساز آمریکایی است که همین چند سال پیش دادن جایزه نوبل به او حرف و حدیث‌های زیادی به وجود آورد. فیلم نه فقط الهام گرفته از زندگی باب دیلن است که از اشعار و آهنگ‌های او هم تاثیر گرفته. شش بازیگر چهره‌های متفاوتی از باب دیلن را در فیلم به تصویر می‌کشند. یکی از آنها هیث لجر است که در این فیلم آخرین بازی‌اش را در نقش باب دیلن انجام داد. بقیه کسانی که چهره‌های دیگر باب دیلن را به تصویر کشیدند عبارت بودند از: کیت بلانشت، ریچارد گیر، مارکوس کارل فرانکلین، بن ویشا و کریستین بیل. بیشتر تحسین‌ها البته نصیب کیت بلانشت شد که تصویر حیرت‌انگیزی از جوانی دیلن داد. فیلم هینز از نظر منتقدان به شدت مبدعانه و مبتکرانه بود. فیلمی غریب با نشانی از شوخ‌طبعی و درنهایت احساس‌برانگیز.

۱۰. برخیز (Get on Up)

کارگردان: تیت تیلور
بازیگران: چدویک بوسمن، دن آکروید
امتیاز متاکریتیک: ۷۱ از ۱۰۰

فیلم محصول سال ۲۰۱۴ است اما کمتر کسی آن را به یاد می‌آورد با اینکه جزو فیلم‌های خوب سال بود. این درام بیوگرافیک زندگی جیمز براون را به تصویر می‌کشید. براون خواننده، آهنگساز و تولیدکننده موسیقی آمریکایی بود. یکی از پیشروهای موسیقی فانک (شیوه‌ای از موسیقی آفریقایی-آمریکایی) و شمایل محبوب موسیقی در قرن بیستم. او کارش را با آوازخواندن در کلیسا شروع کرد. کارنامه موسیقی‌اش قدمتی به طول نیم قرن دارد و در طول این پنجاه سال روی ژانرهای موسیقی گوناگون تاثیر گذاشت. «برخیز» در یک روایت غیرخطی که در حقیقت جریان ذهن ناخودآگاه جیمز براون است اتفاقات زندگی او را روایت می‌کند. جیمز براون کاراکتر جذابی داشته است. دهه ۶۰ او به همراه گروهش به ویتنام سفر می‌کنند تا از گروه‌های سیاهپوست ویتنامی حمایت کنند. ریچارد کورلیس معتقد بود که چدویک بوسمن برای ایفای نقش براون به اندازه جیمی فاکس که برای نقش ری چارلز اسکار برد، حق داشت که مورد توجه قرار بگیرد. به عقیده او بوسمن حتی استانداردها را از فاکس هم فراتر برد. جیمز براون شخصیتی منحصربه‌فرد بود که همزمان استحقاق بردن نوبل، پولیتزر و ثبت نامش در تالار مشاهیر راک اند رول را داشت.